Dag 11 Alice Springs enn kamperen in Kings Canyon

Om 6 uur word ik gewekt door een opkomende zon boven de outback, vanuit mijn bed in de trein geniet ik van het uitzicht. Het is te mooi om mijn ogen weer dicht te doen. Alweer heb ik heel kort maar heerlijk geslapen door de cadans van de trein. Ongelofelijk om 16 uur in een trein te zitten en geen station tegen te komen, alleen maar natuur.
We maken korte nachten hier maar op de één of andere manier brengen de dagen zoveel energie dat ik blijkbaar de slaap die ik thuis nodig heb, hier niet nodig heb. Ik zie zo veel mooie dingen, ontmoet zoveel leuke mensen en de natuur is hier zo adembenemend mooi dat ik voortdurend met een soort smile op mijn gezicht zit. De groep is leuk, verschillend en goed, een stel leuke mensen bij elkaar die elkaar helpen op momenten dat dat nodig is. Intussen ontstaan al wat subgroepjes en in mijn 'groepje' met Koen met de droogste Belgenhumor ooit, wordt ontzettend veel gelachen, soms tot buikpijn aan toe.
Maar terug naar de Ghan. Het ontbijt werd om 7.30 uur geserveerd. Een tweegangen ontbijt met vers geperste sap, uitgeserveerd op weer wit tafellinnen. Ik kwam aan de tafel te zitten bij een vrouw van 71 met haar moeder van 94. Echte Australiërs met natuurlijk ook weer vrienden of kennissen die uit Nederland komen.
Om 9 uur kwamen we aan in Alice Springs en stond Ralph, onze Australische gids tot aan Sydney ons op te wachten.
Vanaf een uitzichtpunt heeft Ralph ons Alice Springs laten zien. We kregen een paar uur de gelegenheid zelf door Alice Springs te lopen. Ik heb een beetje geslenterd en even bij het bekende Flying Docters centrum langs gelopen. Bak koffie gedaan tussen de Australiërs, wat boodschappen en toen gingen we vertrekken, de outback in. Vanaf dat moment zouden we 7 dagen geen Wi-Fi en telefoonconnectie meer hebben. Onderwater in de outback.
Via wat road house stops (Mt Ebenezer en Erldunda) hebben we de 470 km afgelegd naar Kings Canyon. Slim Dusty, een australische country zanger in de cd speler, uitzicht over de eindeloze mooi gekleurde outback, de zon, de knalblauwe lucht. Kippenvel. Soms is het bijna onwerkelijk, ben ik hier echt?
Onderweg naar de eerste camping zagen we vanuit de bus alweer een prachtige zonsondergang.
Om 19 uur kwamen we, in het donker, op de camping aan. In de bus was al gebleken dat we maar liefst drie van de 20 mensen in onze groep hadden die wel eens kamperen. De bus, die zeer vakkundig ingepakt was door Ralph, werd uitgepakt en 20 mensen stonden in het donker te wachten op wat ging gebeuren. Grote complimenten voor gids Ralph die super rustig blijft en iedereen keurig te woord stond op alle vragen die gesteld werden. "It's going to be chaotic, but we'll manage. No worries." zei ie. De tenten stonden toch wel binnen het uur, de tenten voor de ouderen werden opgezet door de jongeren. Daarna werd er gezellig gezamenlijk gebarbecued. Opvallend is dat Ralph aan werkelijk alles gedacht heeft en zo konden er heerlijke bijgerechten klaargemaakt worden. Na de afwas ging iedereen richting douche of bed. De volgende dag zouden we rond 8 uur wegrijden en dan moest er al ontbeten zijn en alles alweer ingepakt zijn. Ik stond nog even te praten en toen...stond ik oog in oog met een dingo! Man, man, man ik stond weer als aan de grond genageld. Toen ik vroeg: "Wat doen die beesten? "volgde het droge Belgische antwoord: "blaffen". Ok, truste dan!